Bir çocuğun...
Gözlerinde hüzün bağdaş kurmuş
Bir çocuğun umudu elinden alınmış
Yanlız başına,denizin ortasında
Dalga dalga üzerine gelir deniz
Fırtına kanatlarını kırar
Karanlık çöker,vakit çok geç
Uçamaz,kaçamaz artık...

Keskin bir bakışla çocuk sen
Yakarsın,yıkarsın,kırarsın
Ama gelemezsin...
Çok fazla bu sessizlik,sensizlik...

Olumlu,olumsuz
Sözcükler düğümlenmiş
Lal dilimiz,sağır kulağımız
Göz yanılgısı derler
Yürek sancısı,yüreğimiz lime lime
Hava şartlarına göre değişken
Oysa kimin umurunda
Göz yaşları sel olmuş,tükenmiş
Son darbenin hışmıyla
Yer,gök alabora,yaşama dair umut
Hani nerde çocuk,sen nerdesin?

Gölgeler karanlığın içinde kaybolmuş
Göz göze gelemeyiz senle bir daha
Biz...
Uzaklaştık bizden,sizden,kendimizden
Biz uzaklaştık sözden, sevdiklerimizden
Şimdi hassas bir terazidir her yaşanan
iç içe ama yanlız
iç içe ama kimsesiz
iç içe ama sevgisiz
Yedek bir umudun peşindeyiz
Seni avutamayız çocuk
Sadece resmine ağlarız işte

Sence çocuk...
Hangi dağın dumanını saklayabilir ki
Açtığımız şemsiye
Hangi dağın eteğinde toplarız sevincimizi
Hüznümüzü ekeriz toprağa...



Yine derin bir sessizlik
Umut ve bekleyişin ardından
Aynı anda olumsuzlaşan düşünceler
Yok olan emeller, düşler
Aynı anda kaybolan bedenler
Bu korkuyla yaşayamayız çocuk...

Bir çocuğun gözlerine nasıl bağdaş kurar ki hüzün!



sevay