Bazen...
Bazen, öylesine çok özlüyorum ki seni,
Nefessiz kalıyorum.
Sanki göğsüme koca bir taş oturmuş, asla kalkmaz.
Boğuluyorum bu ağırlık altına,
Bırakmıyor yakamı sensizlik,
Huzur gelmiyor, durduramıyorum gözyaşlarımı,
Seni çok özlüyorum..

Diyorum kendime bazen,
Çık karşısına ve sor,
İçinde kalanları haykır yüzüne..
Kadınlar göğsüne vururmuş ya erkeklerin..
Defalarca göğsünü yumruklamak istiyorum,
Neden diye haykırırken.

Sormak çok mu zordu demek,
Nedenini söyle, hatam neydi demek,
Hiç kimsenin geçmesine izin vermediğim gururumu,
Neden ezip geçtin demek istiyorum.
Ama geliyor gözümün önüne sana söyler gibi soruşum..
Bana azıcık bile değer vermedin diye,
Yalanla diye umutsuzca,
"Özür dilerim, hatalıydım" de diye bekledim..
Tüm yaşananlara, gururuma rağmen affedecektim seni,
Çünkü benim aksime,
Sen benim için çok değerliydin.
Tek bir güzel sözün yetecekken,
Sen sadece sustun.
Bunu bile çok gördün bana..
Cevaplanmamış bütün soruların içinde, sustun.
İşte, o an anladım..
Söylecek tek bir sözün bile yoktu.
Yüreğinden kopan tek bir cümlen bile..
Anladım anlamaktan nefret ederek..
Gerçeğin karşımda oluşuna kızdım.
İşte, o an vazgeçtim senden.
Söylemek istediğim bütün cümleler içimde,
Seni severek sustum.
Kırılarak.. Parçalanarak yavaşça..
Engin denizler adına,
Cıvıl cıvıl kuşlar adına,
Islatan yağmur, ısıtan güneş adına,
Neşeyi getiren ilkbahar,
Bildiğim bütün güzellikler adına,
Ağlaya ağlaya sustum.
Kalbimi parçalarcasına..
Ben sana o gün sustum.
Susmaktan nefret ederek..

Yinede değişmiyor özlemin..
Sabah güneşin ışığını beklerken bazen,
Bazense zifiri karanlıkta geliyorsun düşlerime,
Kapanmış kapıları zorlayarak, sınırlarımı yıkarak,
Davet edilmeden giriyorsun içeri..
Kızıyorum..
Lanet okumak, küfretmek istiyorum..
Onu da beceremiyorum ya,
En fazla ALLAH kahretmesin..

Öyle ansızın beliriveriyorsun ki zihnimde,
Git, git diyorken,
Çok uzaklardayken benden,
Belki de kalbin çoktan başkasının olmuşken,
Karışıyorsun düşlerime..
Kendime yakıştıramıyorum,
Bu eziyetten nefret ediyorum.

Bazenlerde..
Kızgınlığın beni ele geçirmesine izin veriyorum.
Kızıyorum sana..
Çok kızıyorum.
Yaşanacak güzel günleri çalmış olmandan nefret ediyorum,
Ama yok ya kinde besleyemiyorum..
Seni çok özlüyorum.

Arkadaşlarıma söyleyemiyorum onu çok özlüyorum diye..
Utanıyorum, utanıyorum..
Gurur kilit vuruyor dilime,
Bin yıllık sırrı ortaya çıkaracak gibiyim.
Adını anmak, seni dile getirmek yasak,
Benden çok düşünüyor sevdiklerim beni,
Canımı yakmak istemiyorlar,
Senden bahsetmiyorlar.

Önceleri seni, gözlerini düşünmek mutlulukken,
Şu sıralar dinmeyen bir sızı.
Aslında.. Tek ihtiyacım olan sen olmana rağmen,
Seninle olamamak canımı yakıyor.
Biliyorum.. Bir kere baksam gözlerine her şeyi unutacağım..
Ama gururum karşıma dikilip;
Dur! Dur orada diyor..
Sakinleşiyorum.. Susuyorum.


Fatmagül KESKİN