Bazen sadece seversin...
Yürüdüğün yolun çıkmaz sokak olduğunu,
Kaybolacağını,
Karanlıkta kalacağını bilirsin,
Yine de.. Seversin.
Ah şu güzel ilkbahar...
Çiçeklerin açtığı, kuşların öttüğü,
Bende kalsın diye umulan,
Mutlu hissettiren mevsim.
Bazenleri yaşayamadan,
Sonbahara kayar.
Yapraklar dökülür ağaçlardan sevmiyormuşçasına..
Ve her dökülen yaprakta;
Hissedilenler, hayaller, aşk..
Biraz daha solar.
Üzülürsün..
Ama yine de vazgeçemezsin sevmekten,
Canını yakan o güzel sevgiliyi,
Bir anda çıkaramazsın kalbinden...
Sırtını dönemezsin.
Üzgünken bile üzülmesine dayanamazken,
Ölüm emrini verip,
Onu.. Kalbine mi gömeceksin?
Onun yok oluşunu mu izleyeceksin?
Sonra kilitli bir kutuya hapsedip,
Geçmişin tozlu yollarında,
Herhangi bir yerde, bırakacak..
Ve gideceksin.
İleriye attığın her adımda,
Kalbin.. Tekrar tekrar acıyacak.
Ve azalacak.. Azalacak o senden.
Onu.. Neden sevdiğini bile..
Zamanla, unutacaksın.
O vazgeçmeye kıyamadığın güzel gözlü,
Gün gelecek.. Herhangi biri..
Sadece bir yabancı olacak.
Aşk sana gelmişken,
Ona kıyabilecek misin?
Sevmekten vazgeçebilecek misin?
Kim bilir..
Hayatın insana ne sunacağı bir gizem.
Çözmeye çalışmak yerine,
Onu sadece yaşamalısın.

Fatmagül Keskin