(Kürtçe’den çeviren: Cumali Celayir, Şiir sahibi: Anonim demek daha mantıklı)

Benden uzak duvar diplerinde bırakmışlar seni,
Söylüyorlar ki evinin yolunu özlemişsin,
Sac ekmeği,
Dağların karı üstüme yağmış,
Senden uzak ateş yüreğimi sardı,
Gel, gel de halimi gör,
Senden uzak ne hallere düşmüşüm,
Bağımızı, bahçemizi yaktılar,
Kitabımızı tatsız, katığımızı zehir ettiler,
Ocağımızı söndürdüler,
Çeşme başında adını sordular,
Kimse yerini söylemedi,
Gözümün nuruna baksalardı,
Orada olduğunu anlayacaklardı,
Yüreğimde olduğunu bileceklerdi,
Elin dağlarının üstünden bana doğru gel,
Gel de halimi gör,
Gel de senden uzak ne hallere düştüğümü gör,
Gittiğin gün karda izini aradılar,
İzlerini karda değil, gözlerimdeki yaşlarda gördüler,
Bildiler ki sen yüreğimdesin,
O sebepten senin yerine beni dövdüler,
Görselerdi seni vuracaklardı,
Sen gittikten sonra yüreğimin kanı aktı nehre,
Sen gittikten sonra kurudu kanım,
Sen şimdi dünyanın diğer ucunda da olsan, yüreğimdesin,
Bil ki toprağın için, halkın için dağlarda bu hallere düşmüşsün,
Haksızlıklara karşı, insanca yaşam için,
Halkının kaderi için, kararan hayatlar için,
Allah’ın hatırı için, günahsız çocuklar için,
Gel, gel de senden sonra neler çektiğimi gör,
Sen gittikten sonra Allah’ı tanımayanlar kan kusturdu bize,
Ellerimi kaldırdım dedik ki ‘’Allah’ım sen fırsat verme zalimlere’’.