Bir bekleyiş bu,
Varışsız, sonsuz ve kalansız,
Gidenin ardından kalmakla ölçülen bir gidiş,
İki elin ayrıldığı anda,
Birbirimize ’’el’’ olmuşuz,
El kadar uzak, bir el kadar yakın, yankılar kalmış kulağımızda,
Bir infaz bu şimdi insanlığın uzantısına.

Sen mesela,
İçinde yaşadığım şehir kadar uzaksız bana,
Caddelerinde telaşla yürüyen insanların,
Bi haber benden,
İzimin kaldığı tüm kaldırım taşları değiştirilmekte,
Minarelerinden duyulan sol salâ,
Ruhuma fatihasız rahmet dilemiş,
Ve törensiz kaldırılmış cenazem,
Silüetini değiştirmişsin ışıklı gecelerinin,
Ve en çok bir yolcuyum binlercesi içinde,
O ihtişamlı şehrinin,
Bedensiz kalmış ruhum, bir dağ gibi,
İğde kokusu ve karakavak gölgeleri, sende kalmış,
Unutmuş gibi yapıp sabah kahvemi sende bırakmışım,
Akşam sefalarını, çocuksu yanımı,
İlk yudum su ve son lokmamı, almışsın giderken,
Ben geceyi çalıp binlerce günden, yıldız sayıp ay toplamışım çaresiz,
İçimi yanlız; yanlız kalan yanlızlıklar sarmış, kimsesiz yanlızlıklar,
Başsız, sonsuz ve düşsüz,
Deniz yangınlarına kum serpip,
Ateşini söndürmek için, sularının en sığ noktasına dalmış kalbi kırıklar,
Ah bir de duysan boşluklarımdaki yankılarını,
Şimdi sağırlığına bir haykırış bu,

Ben mesela, cellatlardan saklayıp seni,
Demir parmaklıklar ardına düştüm yeni,
İçimde ’’sen’’ yandaşlarım başkaldırmış dünümüz düşmanlarına,
Ovalardan döşeklerini, dağlardan yorgan ve yastığını tedarik edip,
Geceden uykusunu, uykudan en güzel düşünü aşırmışım sen var diye tadına,
Belki de gülüşüne bir minnet bu,

Bayramlıklarını alıp bir çocuğun başucundan,
Kendi günahlarına dalmışsın şahitsiz bırakıp kapıları,
örtbas edip kara çalmışsın tüm doğrularına beyaz bulutların,
Her komploda tuzun bulunsun diye, kara sancılar yetiştirmişsin
O incecik parmaklarınla,
Kibrinin yüzakı olmuş linçlerin şimdi,
İhanetine gecikmiş bir sitem bu,

Bir özlem bu şimdi teninin yokluğuna,
Bir hasret varlıklar arasında yok oluşuna,
Bir kanayan yara dikişsiz,
Bir bahane belki kalışıma,
Öyle bir şey ki bu,
Beklentisiz, dilsiz ve çaresiz...

M. Reşit Türkay