Yangınımı harlayan güzel adını,
külüme belenmesin diye zikretmedim.
Zamanın an be an erimesi ve merhametsiz serencamın
En acımasız gelişiyle yüreğime saplanıyor korku.
Sen yokken bunu hep yaşıyordum.
Ama bu seferki,
gül ellerini de sökmektedir yüreğimden.
Hasretin kristal dehlizlerine ektiğin
suskunluğun
ve sensizliğin
çaldı umutlarımı.
Mecalim daha kaç acıya tahammül eder bilmiyorum.
Bilmiyorum kaç İsmail çıkar şu ürkek yüreğimden.
Ama vedasız gidişlerine karşı,
Çaresiz duruşumu görmeni istemem.
Bir gün bana "gel" dersen,
Yüreğimin isyanından kokarım can...
Adınla kutsadığım vuslat...
Ta ki cellatlar yüreğimi alıp götürünceye dek,
Kıblemde adın duracak,
Döşümde od’un yar...
Sen gitmeden önce;
Ellerini alırmışsın ellerimden meğer,
Bunu bilmiyordum.
"Hadi git" anlamında kaşlarını düşürürmüşsün.
Rengini değiştirirmişsin günün - gecenin...

Gittiğini en iyi yağmur anlatırmış meğer.