Her şeye sınır koyan hayat anlayışım
Bakışlarının tuhaflığında tuz buz oldu
Ellerime bulaştı engel yaptığım duvarların
Yıkılırken enkaz tozları.

Dumanlar gizleyemez oldu
Gözlerindeki yeşil dağları
Efkârım hasretine,
İsyanım gurbetine,
Çekilmeyen gecelere
Yokluğunda yollara küstüm
Bilirsin bekleyemem sabahı
Sen geleceksen eğer!
Zaman akrebin kıskacında
Nefessiz kalır
Güllerin al rengi solarken
Seni taşıyamaz yüreğim
Atmaya korkar
Kan dolaşımı durur
Tanırsın aşığın kalbine
Hançer sokan nağmeleri

Biraz üşütürsün
O kadardır aşkın kışı
Gerisi ayrılığın ayazına kalmış
Bile bile donmaktır ayrılık
Acılar umudunu kapından süpürene
Kadar ağlarsın…

Boşluğun cehennem kadar ağırdır
Hissettiğim an biterim gülüm
İliklerimde
Hüzünlü bir vedanın buğusu
Ömür boyu gözlerindeki uçurumda
Asılı kalır…
Sen göremezsin aynalar görür
Bu deli yalnızlığımı
Nefesimden
Ay karanlığı damlar ışığıma
Ola ki kaybettiğim şehir
Gözlerindedir…


Hüseyin Özbay