Niye aklım karanlıklara sürüklemeye çalışıyor kendini?
Daha dünyalımı olmak gerek?
Yoksa daha mı soyut?
Bir iç sıkıntısı hasıl oldu kentlilere ait.
Toprağı işleyesim geliyor.
Verirse doğa verir, şükredersin
Vermezse; küfredersin
Bir küfürle geçmez içindeki kara delik kentlinin
Alır götürür serin esintisi hayatın
Kara buhranı
Mutsuzluğun esiridir artık
Ve de yalnızlığın
Ecüş mecüş
Bedeni sarmadan önce ruha dadanır
Kurtulamaz ruh kara buhrandan
Köpekler gibi dolaşır artık
Nedensizlik medetsizliğe sürükler
Bir neden hayatı anlamlı kılacaktır zaten
Sadece bir neden gerek kentliye

Dünden devam etmeli temizliğe ruhum
Hani pisini pasını dedim ya
Pusunu da ruhumun kara pusunu
Neyi ve ne olduğu belirsiz pusunu
Dağıtmalı rüzgar bir üfleyişte
Acaba bu pus dağılırmı?
Poyrazın gayretiyle
Değişik esintiler mi gerekli?
Yoksa iç tırmalayıcı bir ses mi?
Tıpkı keçeli kalem gıcırtısı gibi.