Terk et dermansız gözlerimin acıtan cam kırığı hazanını
Görülmedik gül yaprağında hep saklı kalsın sevda kaderim
Yıldızlar kadar yakınım sana, tatlı nefesin kadar derin
Mutsuzluğa akan bir nehir dermansız gözlerimdeki yerin


İmdadına yetiştiğin şiirlerin gölgesinde kaldı dizelerim
Oysa açık kapılarından girerdim aşkın solgun düşlerine
Sıcak denizlerinde çözülürdü buza kesmiş yüreğim
Kafiyelerine sevda ektiğin mısraların hicranındayım sevdiğim


Yalnızlıkla boy atan fidanlarımı çiçeklendiriyor güzüm
Bak yeni bir güneş doğuyor ufuktan, Ay gidiyor sessizce
Kahreden geceleri doladığım saçlarımda yıldızlar kördüğüm
Sönerken içimde ketum ışıklar, gönlümün kıyılarına demirle
Kalbimden şiirce süzülen yüreğinin sesini dinle gülüm…

.....................
Yüreğimizin cam kırıklarının gizlendiği orman sokuluşlarında hicranlı bir derbentle açarız gözlerimizi her sabah yaşama. Güneşin kızıl ışıltılarında ruhumuzu soyarken, gönlümüzün yaralı yerlerini şiirlere sereriz, mutluluk iksirlerini boca ederek yudumlarken. Her dokunuş, her kendimize sokuluş bir sarmal sancıdır, kalbimizdeki bekleyişleri can evimizde duyumsarken...
Demli bir bade gibi öylesine berrak ki sözcükleriniz, insan okumadan önce çok soru soruyor kendine. Şiirdeki öykü vuruşlarıyla kendi egemenliğini ispatlayan bir düşünüşle 'Ayşegül Tezcan' ölçülerini kanıksıyor insan.
Yine müthiş bir anlatı şaire. Yürekten tebriklerimle...