Sen varsan yemyeşil bir ormandır düşlerimin sonu
Zaman lehimize akar gider sonsuzluğun içinde
Sesin yankılanırken dağlarımdaki papatyalarda
Senden başka her şeyi unutturan bir denizdir endamın

Mis kokulu bir bahardır hüzünlü tebessümlerin
Hep içimde yaşattığım, gözbebeklerimde taşıdığım
Hasreti bağıran rüzgarların dolanırken saçlarıma
Sonbahara meydan okuyan gonca bir güldür endamın

Soğuk gecelerde, anlattığın güz’e sevdalıdır masallar
Hep gözlerim için geceleri ateşe verişin hayata inat
Yağmura sevdalı bir kız, içimi acıtan bahtsız kelebek
Yokluğa inat yanımdan ayrılmayan bir düştür endamın

Sigaranın kahreden dumanında tüter tüm sevdaların
Nefrete yakın öfkelerin söner efkarlı kıyılarıma vurunca
Şiirlerimde demlenirken hazin sonbaharın kuru yaprakları
Varlığıma demir atmış suskun bir yokluktur endamın

Bir ömre sığdıramadığın özlemindir ateşim, dumanın hasretimdir
Çıkmaz sokaklarda sararıp solmayan çiçektir güzümün gülleri
Kış güneşinde baharı uğurlayıp aşk ateşini iliklediğimde göğsüne
Kendimle en deli harb’im, arz etmediğin talebimdir endamın.

Ocak 2008

Ayşegül TEZCAN