4
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1445
Okunma
"tanrı seni bu kadar güzel yaratırken, aslında kendi ihtişamını gösteriyordu.."
bir mabetti kalbim
içinde sen,
bir tanrıya inandım
bir de sana,
inkar etmeyecem asla
imanım tanrıya
ibadetimse sana...
adın, avuç açtığım tüm dualarda
amin ile biterken,
yüzünse gittikçe kayboluyor zihnimden.
çabucak oluyor her şey
önce gözlerin siliniyor
sonra mı ?
sonra da sen...
bilmiyorum bu kaçıncı gidişin
kaç kez terk edildin benden,
bu son ama
bakarsın, adını da unuturum
bir zaman sonra
yüzünü unuttuğum gibi...
bir sevgili vardı derim
gül tokası takardı saçlarına
kızıl elmaydı yanakları
gözleri boğardı adamı
incecikten bir gülüşüyle...
lakin yaşayamadı içimde
öldü,
ve gömdüm onu mabedime
yine de seviyorum derim
sadece var olduğunu bilecek kadar
tanrıyı sevdiğim gibi,
görmeden...
tanrı ulaşılmazdı
peki söylesene
tanrının nesi olursun sen...
md
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz