’ KALEME SARILMAK ’





Gecenin karanlığı kendimce karalıyordum
Düşsel duygularımı parçalara bölmek
Okul bitiyor yaş yaş on sekiz
Nereye giderim , ne yaparım
Kalamam sokaklarda
Kalamam karanlık ta
Ayşe’m anlattım biliyorum dedi
Meğer oda düşünürmüş kara kara
Yıllarım gençliğim geçti
Hatırlarım / son gecemi
Sarılmışım Türk bayrağıma sıkı sıkı

Tüm ışıklar sönük zifiri karanlık
Gölgeme sarılıp !
Şarkı söyleyerek sahneye çıkışım

salon gösterisinde ayakta alkışlanışım
Ayrılamam !!!
Gidemem korkarım adsız şehirlere akamam
Kanadım kırıldı desem de
Yuvadan ayrılış tiren rötar yaptı desek te
Misafir olduk başka evlere sevdiklerimize veda


uğruna yollar öldürdüğün sevgiliyi kaybettin mi boş bir anında
ektiğim çiçeklerin her gözyaşı açtığında ölümlerimi anlarmısın
Renkler dağılır seyyah sabahın kayıp kentinde
ve uğranması imkansız bir yıkıntı olurum
aşk sessizliğinde
sen sığınmacı sorular cevapladın mı çocuk
mülteci gecelerde uyuşan parmaklarının arasından akarken siyah
uğruna yollar öldürdüğün sevgiliyi kaybettin mi boş bir anında



’







Sabaha gözlerimi açtığımda gerçekleşen rüyam
Beni bekleyen yeni bir hayat daha yaş on sekiz
Geceleri uykumda gördüğüm kabuslarım
Evsiz parasız karanlık sokaklarda kalışım
Korkularımda sarıldım kaleme
yazıyordum karalıyordum boş boş öylesine
Kalemim çınar ağacım sırdaşım olmuştu
Üzüntülerim sitemlerim korkularımı
Yazıp -----
çöpe attığım hayat sayfalarım
Yaş on sekiz çıkıyorsun gideceksin
Bekleyenler sırasını senden sonra
Yıllar geçti her şey kocaman oldu
Arada bi rüyalarıma giren gecenin karanlığında
Yapayalnız sokakta kalışımı izlerim
Uykumda kaleme sarılmak olmuş zavallı korkak
Yüreğim -----
Olgunlaştım dedim çocuk kalmışım meğer



Hayatımı kaleme aldım şiir yaptım
Kırdım kalemi parçalara ayırdım birazı saklı kalsın
İçimde biriken acı demleri kustum
Ben kaleme sarıldım ya

Ayşe’nin Mehmet’in Alinin denizin Yusuf’un yaraları