Zamanın ortasına oturdu adam
Yaşamının ne öncesini görebildi kadın
Ne uzun zamanlardan kalma güneşlerini
Ne de sonrasına izin verdi bulutların ardından..

Perdeledi iki yakasını geçmişiyle geleceğinin
Yüreğinin köşesine zımbaladı sözcükleri
Küçüldü o an sevda.. ömrü kadar bir kelebeğin..





Tüm renklerini bağışladı kadın gökkuşağına kucak kucak
Ömründen çaldığı yıldızları saçlarında saklayarak
Ki gökyüzüne hayrandı kirpikleri, ıslak
Sevdiği adam gibi..sevdiğiydi..

Anlamadı adam,
Ne içinde gezinen kadının pembemsi rengini
Ne bir tutam tatmak istediği kalp ritmini..





Her şey sustu, sükun sardı sokaklarını şehrin
Hayalet bir kasabadaki baykuş sesleri tizliğinde
Ne renk kaldı kahverenginden başka ellerinde kadının
Ne gerilmişti birkaç zaman önceki gibi dudakları

Bir daha hiç olmadı..





Kayarken tutmaya çalıştığı kaleminden elleri,ıslak
Adlandıramadı bir hikayenin başlığını, yaşlarla
Adam tamamdı,tastamam

Kadın;
Uzanmaya çalıştı gökkuşağına toplamak için renklerini
Siyahlar kucak kucak eteğine yapıştı ama
Mavileri noksan..





Bir tren odacığı taşıdı adamı ki elveda derken düdüğü
Ne mendili sallandı kadının, ne adımı hızlandı
Gitti şehrinden sevda gördüğü..

Uğruna öldüğü..