Bir sonbahar akşamıydı
Gökyüzüne baktım
Belki bana gülümseyen bir yıldız görürüm diye. . .
O gün;
Ya yıldızlar parlaklığını kaybetmekteydi
Ya da bana inat saklanmaktalardı gökyüzünde!

Peki ya caddeler
Caddeler neden ıssızdı?
Neden kimse yoktu?
Ve neden ara sokaklardaki insanlarda koşuşturmaktaydı?
Yoktu bu soruların cevabı. . .

Meğer ayrılık korkusu söndürmüş yıldızların sevdasını
Meğer insanlar sevdiklerine koşarmış “ayrılmayalım” diye
Kavuştuklarında ise bir yıldız tutarlarmış gökyüzünden
Ve ardından bir dilek “ayrılmayalım” diye. . .

Herkesi bürümüş bu ayrılık korkusu
Yıldızlarda saklanmaktalarmış ya gökyüzünde
Meğer insanlar o kadar çok ayrılık dilekleri tutuyormuş ki
Söndürmüş parlaklığını yıldızların!

Ama böylelikle herkesin anlamlı bir yıldızı daha olmuş. . .

Peki ya benim yıldızım!
Benim yıldızım niye sönük ve saklanmakta bulutların arkasına?
Yoksa yoksa biliyor mu?
Her an yanındayken
Nedense senden daha da uzak olduğumu. . . !