25
Yorum
53
Beğeni
0,0
Puan
2993
Okunma

ben ağlamadım!
bulut ağladı
sokaktan geçen çocuk
bir anne ağladı
eski bir resim
...gardrobumdaki mantom ağladı..
sen yine git
falanca yerdeki o falcı kadına
ruhumu okuttur
bir kez daha söylesin sana
-bildiğin gibi değil, mutsuz ve acı çekiyor!
peşime bir kaç dedektif daha tak
bir daha duy
bir daha bak yalnızlığıma
kare/kare
gamzelerimde öldürüyorum yalancı gülüşlerimi...
.
kırıldı düş evimin camları
yaşlı bir akşam çaldı avludan seni
geç kalınmış sabahları gömdü serçeler yazgıma
kulağıma fısıldadı küçük bir çocuk yağmurun şarkısını
kılıç gibi keskindi siyah gözleri
bakışlarına yenildim
düştü elimden elma şekerim
uçurtmam takıldı hercai bulutun peşine
kötü üvey anneydi yaşam yırttı masal kitaplarımı
yasaktı ülkeler yaralı güvercinlerin ilticasına
hangi şehre uzansa gözlerim
kana(r)dı bileklerim
çok denedim ölmeyi
neresinden asılacağım hayata bilemedim
rüzgârın asası savurunca saçlarıma ilkyaz çiçeğinin nefesini
intiharıma hiçbir rengi seçemedim
çünkü hangi aynaya dönsem
-cam göbeğiydi a ş k-
“bir okyanusta boğulmayı sebep kılamadım ölüme”
tuzundan korktum acının
... ürktüm yalnızlığın korkusundan
babam öğretmişti duvarların ardında sessiz ve kimsesiz ağlamayı
bu yüzden çok sevdim uçurum diplerini
y a ş ı m c a, içtim avuçlarından küçük mutlulukları
beni bağışlama - kendimi affetmediğim gibi-
de_soulmate