28
Yorum
49
Beğeni
5,0
Puan
2750
Okunma
Aslında çok üzgündüm
Elimi bıraktığında
Bir dağ oynadı yerinden
Sonra başkası
Sonra başkası
Ve bir ova sakinliğinde düştüm kendime
Gök, yüzümü sıvazlıyordu
Ben sırtımı dönüyordum
Yağmura, güneşe
Bulut gölgemi izliyordu
Sen kim bilir kimi
Aslında çok üzgündüm
Ve gözlerim hiçbir şeyi görmüyordu
Pencereler tek bir yöne açılıyordu ama
Kimse geçmiyordu önünden
Menekşeleri öldürüyordum perdeleri kapatıp
Adım çıkmıyordu haber bültenlerinde
Görünürde
Bahanem yoktu sinirlenmeye
Bir cinneti yaşarken zihnim
Masumiyetle kol kola geziyordu ismin
Uzakta
Sen
Perdeyi çekiyordun sırrına sadık kalıp
Ben
Son sahneye hazırlıyordum kendimi
Düşler
Sökülüyordu her gece tenimden aceleyle
Yastığımda uykularımdan kalan o yapışkan iz
Bizi anlatıyordu gerçeğe ve soruyordu:
Çıkar mı pişmanlık lekesi?
5.0
100% (42)