En çok uyurken severdim seni
Yüzünden esen İrem rüzgarlarıyla
Kokusu gelirdi saadetin
Kirpiklerinin altında kurulurdu bir saltanat
Karanlığında yapayalnız kalırdım

En çok sevdiğimde sen hep uyurdun
O yüzden göremezdin rengini çiçeğin
Açılırdı sonsuza doğru usulca
Tut beni, diyen ellerin

En çok seni severdim; sen uyurdun
Sırılsıklam bir merhamet dolaşırdı başında
Gündüzün bütün öfkeleri durulduğu an
Melekler konardı yanaklarına
Bir kandil kuruluverirdi gözlerine
Ve ben ateşi de severdim

Şimdi
Kuru bir nehir yatağı, İskenderiye yahut Roma’da
Belki eski tarihlerden kalma bir heykel sevda
Bunca kıymetli ve bunca suskun

N’olur durma öyle hatıraların köşesinde
Kalk camları sil, sehpayı kaldır orta yerden
Kız, bağır çağır, karanfilleri yol
Sonra sarıl usul usul küskünlüğüme
Ve bi gül

Ağzı bozuk acılarla dolu içim dışım
Kırkikindi kanadında bir damla
Ya da ölü denizin gözüyüm
Anla, gözyaşına sığmıyor hiçbir veda
Sen de artık uyuma,
Doğrul suskunluğa yattığın döşeğinde
Ve bi gül

Gayya kuyusunda bütün kusurlar
Bırak yansın, bırak acıma ussuz anılara
Bütün hicranlar adına
Bütün aşıklar adına
Bütün ölüler aşkına
N’olur bi gül