Derlerdi ki küçükken ’’Unut gitsin,acıya dair ne varsa. ’’
Ama bilmezlerdi aşka dair yaşanmışlıkların izinin kaldığını yüreğimizde.
Sen de öyle birşeydin.
Gittin, izin kaldı benliğimde.

Ne sevdalar tüketildi aşk uğruna.
Herkeste bir mahcubiyet ki sorma.
Sebep malum.
Geride kalanlar düşlerde hatırlandığından.

Bugün dünün sonu olmuş sanki.
Zaman ,beynimde sana kalan ne varsa, hepsi durmuş.
’’Hiç yüreğim yanmadı’’ diyenlerin dünyası bu çünkü.
Onlar bile artık sahtekarlığı maske etmişler.
Yeni sevdalar da karanlığa gömülmüş eskileri gibi.
Artık eskisi gibi uçurtma bile uçurmuyor çocuklar.
O bile eskide kalmış.

Hayaller,rüyalar,umutlar,
Kahpece bir acının üzerine kurulur olmuş.
Ama hesaba katılmayan bir şey var:
Allah kimsenin acı ile aldığını bir başkasına gülerek vermiyor.

Benden sen aldın.
Hani Azrail kötülerin canını alırken,
Pamuk içine sokulan dikenli telin çekildiği gibi alırmış ya .
Kötü de değildim ama böyle aldın işte gülüşlerimi.
Şimdi nerede diye sorma...
Azrail senden daha önce davranacak.
Bu sefer avcunu yalayacaksın.

Hay Allah...Yine umut, yine hayal
Oysa benim umutlarım, hayallerim olamazdı değil mi?
Unutmuşum bir an.

Bugün gururumu yere sermiştim sana geldiğimde.
Aşk köpeklikmiş ya
Son bir köpeklik yapayım demiştim.
Bir de,
Sana ödünç verdiğim düşlerimi, hayallerimi görmeye gelmiştim.
Sahi iyi bakabildin mi onlara?
Hiç sanmıyorum...

Şimdi seni bensizliğe,
Kendimi ise sessizliğe bırakarak gidiyorum.
Sadece gözlerimi hayal et.
Akan gözyaşımın nasıl bir okyanusa dönüştüğünü göreceksin.

Ayrılıklar sevdaya, sevda masala döndü.
Masal ise artık sen ve benli olmaktan utanır odu biliyor musun?

Geride kalan sadece dilimin suskunluğudur.