Yağmura tutulmuş sırılsıklam bir kadın.
elleri koynunda.
durun da içindeki yanına şöyle bir bakın.
her damlada bir umut dökülür
nefesi kesilir.
acıların yağlı urganı var sanki dersin boynunda.
oysa yanındadır şemsiyesi.
bilerek ıslatır,
bilerek acıtır canını.
taştan bir duvar gibi
yere bakmaz hiç.
yağmura karşı kaldırır
dimdik tutar hep başını.
kim bilir.
belki mazisini temizlemenin derdindedir.
yıkansın gitsin istiyordur geçmişini.
yeniden yeni umutlara
yeniden bembeyez bulutlara uzanmak istiyordur.
yoksa neden ayan etsin ki kendini yağmura ?
neden üşütsün ki o nadide bedenini ?
gizlemek için mi gözyaşlarını ?
daha rahat ağlanır diye mi ıslatıyor perçemlerini ?
damlalarla karışık salıveriyordur gözlerindekini.
yağmur ıslak.
kadın da...
neden ısanlandığı belli olmayan yanak da...
bu yüzden seviyordur belki de.
bu yüzden yakışıyordur
yağmurda ağlamak kadına...