Dün gece sayfaları karıştırırken…
Birden rastladım,yırtık bir kağıda…
Aldım elime,okudum sessizce…
Süzüldü yaşlar,gözlerimden sinsice…
Hatıralar canlandı yine gözlerimde.
Satır satır anlatmışım ben seni,kelime kelime dökmüşüm sevgimi.
Belki de o kağıtta neler yazdığını merak ettin şimdi.
O sayfa günlüğümden arda kalan tek sayfaydı belki.
Sen gittikten sonra,bir daha günlük yazmadım,anlatacak güzel şeylerim bitmişti çünkü.
Yazmaya devam etseydim eğer,sadece gözyaşı olacaktı o sayfalarda…
O yüzden yazmadım bir daha…
Atmıştım günlüğümü,seni hatırlatan ne varsa kaldırmıştım rafa.
Ama tek bir sayfa karışmış işte kitaplarımın arasına…
Nasıl olduğunu bende anlayamadım.
Keşke o kağıdı hiç okumadan atsaydım…
Ama yapamadım.
Görmemezlikten gelemedim.
Okudum.
Seninle ilk buluştuğumuz günü anlatmışım o sayfada da.
Yağmurlu bir gündü.
Soğuktu.
Sırılsıklamdık.
Ama ben hiç üşümüyordum.
Çünkü sen vardın yanımda.Sen…
Ellerindi beni ısıtan.
Tekrar hatırlamak istemiyorum o günleri.
Dayanamıyorum artık eskisi gibi.
Hatırlamak istemiyorum dediğime bakma,hiç unutmuyorum ki.
Bardaktan boşanırcasına aktı gözlerimden yaşlar.
Sanki o yağmurlu günde yazmışım gibi,sırılsıklam oldu kağıt,aynı o günkü biz gibi.
Hatıralar bir gün bile bırakmıyor peşimi,seni unutmam sanırım,dünyanın en zor işi.
Kalbim atarken unutamıyor seni,aldığım her nefeste sen varsın sanki.
Seni unutmak mı?
Yaşarken olmuyor be sevgili…


Sinem KARATAŞ