Küçük bir oyuncakçı dükkanıydı çocukluğum.
Yağmurlar altında bisiklet sürmek ve sırılsıklam çamura bulamaktı küçük bedenimi.
Misketlerim gibi yuvarlanıp sokaklarda koşmak delicesine.
Masumane gökyüzüne ağlamaktı belkide beni ayakta tutan .
Unutmaktı bir gün öncesini görünce akide şekerlerini.
Saklanbaç oynarken sonsuza dek kaybolmayı göze alacak kadar gözü kara olmaktı.
Günü bir gün ile tamamlamadan, bıkmadan ,acıkmadan , uykusuz geçirmekti zamanı.
Top peşinde koşmak ,ağaçlardan düşmek, yorulduğunu hissetmemekti çocukluğum.
Kovalamaca oyunundaki gibi yakalanmadan büyümeye çocuk kalmayı beklemekti.
’Keşke çocuk kalsaydım ’ cümlesini bilmemekti çocukluğum.
Topaçımın ipine sımsıkı sarılıp başımı döndürmesini arzu etmiştim çocukken.
Annemin ’hadi sabah oldu ’ demesini beklemeden uyanmaktı erkenden .
Yalnız kalmaktı bazen çocukluğum onlarca arkadaşım varken.
Ebe olmaktı hayatta ,hiç bir engele takılmadan.
Bir şeylerin peşinden sürüklenmek ti uzaktan kumandalı bir çocuk gibi.
Ne güzelmiş çocukluğum .
’Keşke çocuk kalsaydım’