Seninle bitmeliydi düşlerim,
Hep ’sen’ olmalıydın şiirlerimde,
Kadehlerimde, bir dikişte bitirmeliydim seni
Ve sen,
Hemen, kendiliğinden dolmalıydın.

Sen, gözkapaklarını kaldırıp,
Ben, kirpiklerinin gölgesine dalınca
Bütün şarkılar benim olmalıydı.
Sık sık kaybedebilmeliydim seni,
Kâh Fildişi Sahillerinin beyaz mehtabında,
Kâh Mercan Adalarının ter kokan şehvet gecelerinde
Geceyarıları seni aramalıydım;
Unutulmak korkusu olmamalıydı içimde...

Beraber götürmemeliydin dünyamızı,
Böyle, hepten yalnız koymamalıydın beni;
Bir şeyler bırakmalıydın bana
Ya gözyaşlarını, ya İstanbul’u, ya bir selâm...

Yabancı gözlerle bakışmamalıydık birgün,
Seninle bitmeliydi diyorum seninle başlayan düşlerim.
Yudum yudum yokluğunu içiyorum şimdi kadehlerden
Ve seni hatırlatan tüm çiçeklerden
Nefret ediyorum...

Ünal Beşkese (1962)