Bir kor gibi yaktı gidişin beni
Bu Mersin sensiz kaldı Bedriyem
Ellerim koynumda bıraktın beni
Evimin odası sensiz kaldı Bedriyem

Ne güzeldi birlikte çay içtiğimiz o günler
Bardağımda çayın tadı gelmiyor Bedriyem
Üşüyor ellerim titredi göz bebekler
Gözyaşımda seni biriktirdim Bedriyem

Anadan ayrı, dosttan ayrı kaldım
Ana diye dost diye tek sana sarıldım
Gittiğinde darıldım sessizce ağladım
Adını kalbime kocaman yazdım Bedriyem

Öylesine tertemiz ve iyilik meleği
Var mı senden vijdanlı bir dost yüreği
Yeri gelip birlikte bölüştüğümüz ekmeği
Sensiz yemek yakışmıyor bana Bedriyem.

Komşudan çok, ana evlat gibiydik
Sırdaş olduk, ikimizde dert küpüydük
Beraber gülüp, beraber de üzüldük
Şimdi sensiz nasıl güleyim Bedriyem.

Derdimi anlatmıyorum kimseye artık
Ne dinleyenim var ne anlayan!yazık
Özlemin içimde mecnun-u aşık
Urfa seni anlamaz Kısmet anlar Bedriyem..


Dostluğun son noktası mükemmel bir anlatım
Vefalı yüreği alkışlıyorum
______________________________Saygılar