Yaramaz şımarık bir çocuk senin sakladıkların
yaramaz bir çocuk gibi oturup göğüs kafesime diretme
git benden

artık inandırıcı değil
biriktirdiğin hayallerin
aklıma zarar verme
öldürme yüreğimi
ölümüm olmasın ellerinden ki
yamalı zaten her bir yerinden

yolun bu taraflara düşse bile deme ki
geçiyordum uğradım
uğrama semtime

senin elinden tüm yıkık duvarlarım
gittin ve ardında bir enkaz bıraktın
yüzyıllık aşklar diyordum artık son olsun
sonuncusu sen ol bu serseri sevdaların
ölüm bana gülümsesin seni de götüreyim kalbimde

zaten yoksan her yer karanlık
her yer kış
her yer kar

sonra eriyor karlar ve her yer çamura bulanıyor
her yer sen yoksan zemheri

bu şehrin ne kuşları var ne bulvarları
ne kaldırımları
her yerde tehlike kol geziyor
baharsa uzak bir ihtimal
oyalama beni ikinci baharlarla

her akşam güneş koynumda batıyor
kapkara oluyor kömür kesiliyoruz dünyayla birlikte
dünyanın bitimi benle olacak
öbür yanda da çıkma karşıma
sana dair ne varsa yok ettim yaktım anılarını

senin şiirlerin de esmerleşsin
günden güne herkes elini çeksin senden de

git özlemini
acıların başka yerlerde yaşa
yaralarını başka yerde sar
bana sarma
çıkma karşıma
git benden ebedi

Yüksel Nimet Apel

şiirin hikayesi: bu tarihi unutma ayın son günü bu gün not et defterinin bir kenarına ayrıldık biz unuttun mu

31/Ocak/2014/Cuma/Bodrum