Olaylar yaşıyorum
gerçek üstü olaylar
sesini bahçedeki kuyunun çıkrık sesine çiviliyorum
canım yanıyor

hayal meyal
görüyorum suyun aynasında seni
veremli bir hasta gibi
kesik kesik öksürüyor şiirlerin
düğümlüyorum ellerini ellerime
ve neresi olduğunu bilemediğimiz karanlık bir yolda
düşe kalka yürüyoruz

Ihlamur ağaçlarına daha çok var diyorsun
Çamlık’larda olduğumuzu anlıyorum ayaklaırımızın altındaki kozalak çıtırtılarından

ve Çamların iğnelerinden bana yaptığın taçları anımsıyor
bu ahvalde bile gülümseyebiliyorum
canım yanıyor

hiç ışık yok
gözlerim cılız da olsa bir ışık arıyor
karanlık bir bataklık sanki daldık çıkamıyoruz
çırpındıkça gömülüyoruz

iki adımda bir tökezliyor
sıkı sıkı sarılıyorsun ellerime
bu tevekkülle teslim oluşun
acıtıyor
içim yanıyor


sen bu değilsin
tefrika edilen bir oyunun dekorlarıyız
ellerin öyle sıcak ki
sonunda ölüm bile olsa oynamalıyız bu oyunu

sis gittikçe yoğunlaşıyor
olaylar yaşıyorum kendi içimde
reenkarne edilmiş yaşlı bir ruh gibi

sana dair seninle birlikte olduğuma değin canlı bir emare görmek istiyorum
o koku yalnızca o tanıdık kokun
ve çivilediğim yerden çıkan acınası sesler
senin yaralı sesin

uzaklardan zayıf bir ışığın huzmesiyle umutlanıyorum
sen ilerde elinde fenerle bekliyorsun beni

bak diyorsun bekledim seni
şimdi inandın mı seni sevdiğime
sen bana ne kadar acı versen de
yılmadım bekledim seni

kirpiklerimin ucunda şeffaf aktı akacak damlalar
seni net görmeme mani oluyor

sonra sarılıyoruz
ama boşluğu kucakladığımı fark ediyorum

bu bir oyun rüya değilse
bu bir oyun
biliyorum Ihlamur ağaçlarına daha çok var

öyleyse bu koku ne
İğdeler mi çiçek açtı yoksa

erken değil mi

Yüksel Nimet Apel

3/Şubat/2014/Pazartesi/Bodrum