korkarım yeni baştan plânlayıp kodlarımızı
inşa ederler bizi
uzaktan seyr’eyleriz
paraşütle inerken yere
altımızda kalır
ellerimiz



bir suni parça durur
kalbimizin yerinde
başka bir yerde patlar öfkemiz
ne tür bir bakışla görürüz çiçekleri
kuşlar hangi katmanında özgürleşir
ruhumuzun



başkaları işler suçumuzu
kimse kaldıramaz üstünde
gitgide ağırlaşan yükleri
anneler kaç kat acıının arasında ağlar
çocuklar düşlerine gizler sevgilerini



sanki bu dünya başka bir yer uzayda
daha kabuğunu delememiş
kalın kabuklu yumurta
içindeki canlı
becerememiş dışarıya çıkmayı



bir taş atsak uzaktan kendimize
duysak attığımız taşların acısını
bir de başkası olsak
bırakıp benliğimizi
elimize uzanıp tutsa siz
biz’in yanıbaşında



yense bu kodlamayı insanlık
çevirse düş gücüyle
kendi yörüngesine girse ay
insanlarını sahiplense dünya
daha çok direnç,
daha çok güç
daha çok özgürlük
daha çok sevgi konulsa kalbimize
öyle ihtiyacımız varki buna





30. 1. 2014