..... ........



Yaprak döken kirpiklerimde mevsim
Elinden oyuncağı alınmış bir çocuğun
Tuğyanî feryâdı olur zamansız
Renklerini
Şehâdet ettiği
Moloz bir aşka kaptıran frapan gökkuşağının
Alacalı nefesinde silikleşen
Ahenksiz çığlığı mevsim
Soysuz bir eylemin orta yerinde
Sapan taşlarıyla düşlerinden vurulan
Bezgili bir bulutun
Çilentili uzun saçları örter
Sırılsıklam çıplaklığımı
Abâd bir ceylanın buhurlu iris’ine hapsettiğim
Benzi atık
Bağrı yırtık bir gökyüzü yeşertir
İki avuç arası maveraî duâlarımı


Güneşi
Ay’ı
Ve
Yıldızları yükleyip bir çift kırlangıcın yüreğine
Her akşam
Ben teslim alırım
Bu hudutsuz deverânın en mâhrem yanlarını
Ve
Ay ışığını alıp elime
Her sabah
Ben bilerim
Duyguları körelmiş kara yağız akşamların
Karşımda destûrsuz divâna duran
En yağma anlamlarını



Birden
Fotoğraflarda unutulmuş alımlı bir kadının
Manolya kokulu teni oluyor
Dudaklarımda mevsim
Uzanıp dokunsam
Yakalayacak beni sanıyorum
Saklısına asıldığım parmak uçlarımdan


Ve
Gözlerimde mevsim
Haylaz çehresini
Mütebessim çizgilerle gizleyen
Bızdık bir çocuğun
Adamlığa ertelenen hayta sevinci…


..... ........