Kalbimdeki konuk

Bu gün benim konuk günümdü
kapımı ilk çalan hayalin
ilk misafirimdin

denedik elden gelenin en olmazını
dikildi karşımıza gerçekler

uzak yoldan geliyorsun yorgunsundur
gülmeye konuşmaya yoksa takatin
beklerim gün ağarana kadar
ömrümün sonuna kadar da olsa seni beklerim

dur derim saate
rüzgara esme
çıt çıkarmam
dibinde dizinin beklerim
yol yorgunluğun geçip de
konuşana dek

bu gün benim konuk günüm
hayalin ilk misafirim
iyimserim gördüğün gibi
sabırlıyım sabırlıydım

takıp yüzüme gülücükten bir maske
olur ya belki de gerçekten gülüm/serim
ben hep bu gününü bekledim
beklemişim
razı oldum hayaline de

unutmadan yüzünü
sesinin o sıcacık tınısını unutmadan
bekledim
ve aşkla bakan gözlerinin yumuşacık okşayışı tenimde

sabaha mevsimlere dair tasvirlerin
adıma dilediğin dileklerini unutmadım

sendin sabahımın ilk günaydını
mümkün mü tutsun şimdi ellerimi
tutsak hayali ellerin

kalbimdeki yerin bilesin tahtındır
hoş geldin konuğum hoş geldin

gün aydınlarınla
sabahlarıma doğan ilk güneş sendin
seninle odama doğardı güneş
güvercinler konardı pencerelerime
beyaz atlarının nal şıkırtılarıyla
gelip geçerdin caddelerimden
hayali ellerin her an benim elimde
hiç konuşmadan
bir ömür boyu bakışsak yeter

bin yıl geçse de unutmam seni
kalbimde misafir ederim seni
hayalim hayalini kucaklayarak
hoş geldin diyorum
hoş geldin hayali sevgili

Yüksel Nimet Apel

25/Ocak/2014/Cumartesi/Bodrum