Asi ve sert rüzgarlarına karşı,
Durduk ...
Bir vuslatın silik ve sönük izine, vurduk kendimizi.
Hesapsızca bu engebeli aşk yolunda...
Çoğu kez savurdu. savurdu rüzgarlar bizi,
Kuru bir yaprak gibi hazandan evvel,
Çarparak, hüznün küf tutmuş duvarlarına...
Ve yakarken avuçlarımızı, har’la düşerken göz yaşlarımız...
Kuş tüyü misali, Savrulduk...
Yıkıldık ama unutmadık, utunamadık...
Cılız ve cansız bir maket gibi,
Hedeftik alaycı bakışlarına, dost bildiklerimizin...
Kendi sevdalarını yaşarken unutanlara,
Anlaşılmaz bir inattı hikayemiz...
Oysa biz sevmiştik sadece,
Sevmiştik...
İnanmıştık...
İnandıramadık...

Kaygan bir zemindi aşk,
Ayaklarımızın bastığı her yerde...
Yinede...
Yemyeşil umut topladık, bu gri,
Bu hüzünlü şehrin gecelerine...
Çaresizliğe inat...
Kimsesizliğe inat...
Vurulup horlandıkça,
Sevdik...
Biz sadece sevdik...

Celal Şahbaz________yorgunkalem...