1
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
1519
Okunma
acelesi yok
yaşamın ilmeğinde uyanan uykuların
öyle ki
sancısız yurtlar gibi
kendi kimliklerinde var oluyor her şey
eşikleri süpürünce hisler
nasıl da sarılıyor uzaklara sabahlar
söyleniyor
dualara hamlesiz varsayımlar
hiç bilmeden seyreliyor
tane tane
kıblesindeki yaşamın etek uçları
yani,,
beni al diyor
zamanı unutmuş olan uyrukların altına
sonra da gülümsüyor
ve benimle kal sonsuza kadar hem de
işte böyle
tek
tek
kendi hızında ölüyor her şey
…
5.0
100% (7)
Cevap Yaz