Sedirin lisanıyla açıldıkça şuurum
Kulaklarım çınladı,genzim yandı bir ara
İnsan olduğum için,dimdik duran gururum
Benzedi sedirdeki,o yıpranmış hasıra

Dedi;Toprak tenime, sıkı sıkı sarıldı
Ahhh bile diyemeden kemiklerim kırıldı
Öz ve kabuk olarak ayırdı, beni benden
iki damla su olup çıktım eski bedenden

Kasvet,yorgunluk,hüzün,ayrılık vardı birde
Yılan,çiyan ve akrep,kardeştiler kabirde
Üstüme geliyordu sürünerek ne varsa
Çok yalvardım inan çok,bir el beni çıkarsa

Meşekkat sanıyordum ölümde merhametmiş
Meğer asıl meeşekkat,yaşamak ölmemekmiş
Börtü böcek içinde,en soyuğu yılandı
Kıvrldıkça yanımda,toprağım havalandı

Akrebin gözü gazap,solucanda sarı su
Toprakla birleşince hayat oldu doğrusu
İçimde kımıl kımıl,bir şeyleri yoğurdum
Şiddetli bir sancıyla filizimi doğurdum

Kan revan yüzüm gözüm kabirden fırlamıştım
Halsiz,bitap başımı kaldırmaya çalıştım
Bir istiva vaktiydi daha doğmamış güneş
Özüm çınardı benim,kabuğum kabir de leş

İmrenerek gururla, kendime bakıyordum
Yeşererek yeniden,kabirden kalkıyordum
Annem geldi aklıma,yine mahsun olmuştum
Toprağa gömülerek,O olarak doğmuştum

Haklıymış canım annem,anladım bir kez daha
Hayatmış mühim olan, ne iremmiş ne vaha
Ben artık üzerime düşen’i yapacaktım
Annem gibi büyüyüp, bir çınar olacaktım.
yegin