sen bilmezsin
kimseler bilmez
sen kalbime kıydığın zaman
günler döndü ayaza, aylar girdi sanrı burcuna…

gökdelendin o zamanlar gözümde
devrildin üzerime namertçe
beklenmedik her ne varsa hepsine dönüştün
dönen dünyam durdu senin o sözlerinde…

küstüm çiçekleri bitti yüreğimde
adını anışla her dokunduğumda kapandılar uzun uzun,
süzülen yaşlarım hazan yağmurlarından şiddetli
sessizliğimi haklılığına sayma
edebimden sustum vurmadım yüzüne…

sen bilmezsin
kimseler bilmez
seni öyle bilmeye başladığımda
güven çekildi dar ağaçlarına, kronik şüpheler beynimde

seni dağ sanmıştım ardımda
oysa sen, toslayıp da geçemeyeceğim bir kaya
sen ruhsuz bir sarmaşık gibi kuşattın beni çepeçevre
yıllarca kahrettim kendime, kandığım için sana

vakitsiz göç etti yüreğimden sevinç kuşları
hayallerim yenik düştü geçen zamana
sıkıştım kaldım labirentlerde ki fareler gibi
dört duvar arasında ki yalnızlığıma,
tutunduğum dalları kırdın
kırılan benim diye umursamazlığa vursanda
ben aşkı kendime tek yol bilmiştim

sen bilmezsin,
kimseler bilmez
sen bana kıydığın zaman
boşver...saçmasapan bir zamandı,
sonsuza kadar git lüften...


( Dilek KARSLIOĞLU )