uzanmıştım sedire, öylece yatıyordum
Çıkıp fikrin birinden,birine batıyordum
İniltiyi andıran,bir ses geldi sedirden
Mızrak mızrak tüylerim,kulak kesildim birden

Sedir; şu bizim sedir; herkesin oturduğu
Hali lisana gelip,doldurdu tüm boşluğu
Başladı anlatmaya,varlık ile yokluğu
Sesinde bir dinginlik,sanırsın, sedir,kuğu

Tohumdum bir zamanlar,hüzün yüklü bir tohum
Oturmuş kucağına, annemi dinliyordum
Bir gökdelen terası, koca bir çınar annem
Gideceksin diyordu,gideceksin bir tanem

Anlamıyordum tabii,aşık olduğum sesi
Gözünün yaş izi var yanağımda busesi
Ve bir gün soru verdim,nereye gideceğim
Az kaldı kuzum dedi, sana öğreteceğim

Çok yakında bir tufan bir kıyamet kopacak
Kıracak dallarımı ve cüssemi sarsacak
Bu rüzgar dindiğinde,sen gitmiş olacaksın
Toprağa tohum girip,ben diye doğacaksın

O gün anlamamıştım,ağlamış dövünmüştüm
Alamaz beni kimse;diyerek övünmüştüm
Acı bir tebessümle,yüzüme baktı annem
O esnada patladı,bir rüzgar ki cehennem

Ne kadar sürdü bilmem,savrulmuşum düşmüşüm
Kendime bir geldimki; hakikaten ölmüşüm
Toprakta aciz tenim,üstümü örtmüş çamur
Bu daha başlangıcı, hayatımın;hele dur

Durmakta ne kelime,şaşıp dona kalmıştım
Gözlerim fal taşıydı ve sanki bunamıştım
Demek ölüm son değil,başangıcı hayatın
İlmi lisan ediyor,hayatı bir nebatın

yegin