Üzerime yağdı ayrılık.
Neyin mücadelesiydi bu.
Bir savaştı sanki.
Sen gözlerinle saldırıyordun bana.
Yüreğime diz çöktürüyordun hep.
Dilimi kitliyordun.
Sonra beynimi işgal ediyordun.
Sana hazırlanmış bir sevdanın altını üstüne getiriyordun.
Bir fırtınaydın sürüklüyordun beni.
Direnemiyordum sana karşı.
Bağlamıştın her yanımı çözemiyordum.
İçindeki hırs yakarken ciğerimi ses etmiyordum.
Sen yaşa diye ölüyordum ben.
Sen gül diye ağlıyordum.
Feryadım ölüleri diriltirken,
Sen duymuyordun.
Ve bir enkaz bırakıp gittin dönmemek üzere.
Gittin ya kaldım dımdızlak ortada.
Dokunmadı kimse bıraktığın enkaza.
Üzerime dökmüştün ihaneti.
Düşmüştüm uzatmıştım elimi.
Elim kalırken havada,
Kaçıyordu herkes ardı sıra.
Sen varsın diye yok ettiklerim de yoktu.
Yalnızdım zifiri karanlıktı etraf.
Gözlerim açılıyordu korkuya.
Mecnunu Ferhat’ı, mem’i görüyordum başımın ucunda.
Belliydi alacaklardı beni.
Konuşmaya çalışıyor başaramıyordum.
Son darbenle çöktüğüm yerden kalkmaya çalışıyordum.
İzin vermiyordu gidişlerin.
Ben gidiyordum işte götürüyorlardı.
Şakası yoktu bunlarin.
Kuvvetli bir kar yağışıyla çığ düşüyordu üzerime.
Onca yükü kaldırmıyordu bedenim.
Bedenimi terkediyordu ruhum.
Son kez bakıyordum hayaline.
Son bir vuslat beklerken imkansızlaşıyordu herşey.
Hayalin kaybolurken anlıyordum bittiğini.
Ve gözlerin için hiç yoka harcıyordum gençliğimi...