Ayrı dünyaların insanlarıydık.
Sen deli gibi sevilmek isterdin.
Bense ölümüne sevmek.
Sen çabuk kırılırdın.
Bu yüzden üstüne titrerdim.
Gözlerini çizerdim yüreğime.
Bir ressam gibi çalışırdı yüreğim.
İnce bir işçilikti benim-kisi.
En ufak hatamda kaybetme korkusu
Ve bin bir parçaya bölünme telaşı içindeydim.
Seni sevmek eylemlerin en güzeliydi belki,
Ekmek gibi su gibi vazgeçilmezdin sen.
Bu yüzden hep kaybetme korkusuyla yaşadım ben.
Öyle şaşalı cümleler de kuramazdım ki sana.
Bütün kelimeler anlamını yitirirdi.
Hiçbir şair anlatamazdı seni.
Hiçbir şiir kıyaslanamazdı.
Dünyanın sekizinci harikasıydı gözlerin.
Ve ben gözlerine kendimi hapsederdim.
Sonunu düşünmemiştim hiç.
Kalbim savaş halindeydi aklımla
Büyük bir yenilgiyle ayrılırken aklım
Sana koşuyordu kalbim.
Sense her zaman ki gibi sessizdin.
Dedim ya ayrı dünyaların insanlarıydık.
Başkasına atardı senin kalbin.
Benimse yok oluşum olurdu sözlerin.
Ben sana yazardım en güzel sözleri
Sense başkasını düşünerek okurdun yazdığım her şeyi…