bakışların kaldı bende buzküreyi delip geçen
çöplük belgeler imzalanırken
saray gibi odalarda
ışıklar uzak tutulurken düşlerimizden
gözü örtülürken verimser toprağın
günlerimiz çalınırken görülmez tuzaklarla



yükselirken dev gökdelenler
para kaynarken kum kum
kimilerinde yükselirken ol tepeleri
annesinin koynundan ç’alınırken bebeler
umarsız bir vinç ters yüz ederken yaşamı
ve ölüm, keskin dişlerini geçirirken düşlerimize
yoktun; bakışların vardı, dünyayı yaşanır eden



tümüyle donmuşken sureti güzelliklerin
buz sarkıtlar inerken davalar görülmeden
gireceğimiz kapının üstünden
durup kalıyorken olduğumuz yerde
suç bir sahipsiz hayvan gibi dolaşırken çevremizde
ararken karanlık merdiven altlarında
elini kolunu sallayarak gezerken suçlular



gülüşün kaldı bende beyaz bir zambak
kışın baharım oldu
bin bir ışık ileten gözlerin
yaşam direncim oldu sisli gecelerimde
bir uçtan bir uca ışıdı gökyüzü
alıp indirdim pencereme
yıldızlandı bütün çiçekler


nedense bir boşluk kaldı içimde
hukuk yaşıyor mu diye sordum
yere düştüğünde ay!




14. 2. 2004 / 11. 1. 2014 / Nazik Gülünay