Birçok sır var bu ayrılığın öncesinde
Ve birçok sebep bu direniş içinde
Yokluk telaşında, ruhum gölgeler pençesinde
Bertaraf ömrüm, yıllarım, yıllarım yorgun

Nice ümitler besledim, olur dediğim nice hayaller vardı
Yarınlar umut doluydu, derken bir karanlık gelip beni sardı
Ay geçmedi belki hafta hatırlamıyorum, bu yıkılış ne zamandı
Karşılıksız sevgim, sevgim hep öksüz

En çok rüyalarımda mutluydum en çok hayalimde
Ya bir nehir kenarında idim ya bir çiçek bahçesinde
Bir uyandım irkildim, baktım ruhum dert cehenneminde
Kan ter içinde bedenim, yarınlar, yarınlar umutsuz

Boğuldum hayatın çilesinden hep acıları kustum
Her ne kadar içerledimse söylemedim kimselere sustum
Varsın bu da böyle olsun haydi farz et ki unuttum
Ya kalbim, kalbim buna nasıl dayanacak

Ah be dünya ne vardı ki elimde ne alacaktın
Benden aldığın derdi gelip de bana mı satacaktın
Asırlardır döndün de dağın yamacın yıkılmaz mı sandın
Dil susar da gönlüm, gönlüm de söyler elbet

Bir gün yok olacağım kimse beni hatırlamayacak
Kapanacak gözlerim derin bir uykuya dalacak
Ölümden öte köy yok diyenler ne kapılar dolaşacak
Diyemem çünkü ben de, ben de bilmiyorum

Bir ömür daha tükendi karıştı sırlara
Yaşanmış sevdalar mezar oldu mısralara
Bu Mecnunun kalbi ibret olsun yarınlara
Söz bitti sükût, sükût azat etsin.