Ayşe Karakoyun anısına…

Benim Ayşem’di çocukluğumun
Saçları fırfırlı, cam gözlü bir kızdı
Okul yıllarım evim, yuvam sırıtışlarımız
Yumuk, yumuk gözleri ile peri gibiydi

Paramız yoksa terlik satıp
Çok sevdiğimiz keçiboynuzu alırdık
Bakkal Osman amca horoz şekerden verirdi
Büyüdük yıllar sonra,

Ben Ankara’ya
Ayşe Trabzona gitti kopmadık hiçbir zaman

Hüzünleri yumak oldu konuşmadı sustu
Aşıktı yenik düştü sevdaya
Hayata küstü selvi boylum

Mahkum oldu yatağa eridi ben eridim onunla parçalandık
Başına taç yaptım papatyalardan
Beyaz bir gelinlik giymişti ağlıyordu
Daha dün gibi çay bardağım elimden düştü
Tuz buz oldu yüreğim gibi

Veda etti daha yirmi üçünde Ayşe’m
Aynalara anlattım onun güzelliğini
Sevdiklerim hepsi kanatlanıp gitti
Bense

Sevmekten , kaybetmekten korktum
Ayşe’m…Sevemedim ayrılıkları, verimli toprağı
Kimseyi sevemedim
Beklide seversem kaybederim diye
Sevmekten korktum…