MEVLANA ŞİİR YARIŞMASI MANSİYON ÖDÜLÜ ALAN ŞİİR...

Kardeşim…
Biz hep renklerimizi kaybettik satır satır
Ve unuttuk merhametin ne kadar kucak açtığını…
Sevginin öpülmeyi beklediğini ,çoğu kez
Ve unuttuk insan olmayı…
Bir olmak için ayrı kaldığımızı, belki
Her bir portreye saklanmıştır tüm anılar
Ve dudaklarına çisil çisil yağmur yağdı
Umut ağacının
Yaradan’ı Yaradan diye sevmişiz
Secdeler cennet kılınmış
Bilmek, birleşmek yolunda el vermişiz kardeşim…


Kardeşim…
Memleket adamları ayrı kılmaya çalıştı bizleri
Gökler kara renge büründü aydınlığın gözlerinde…
Özgürlüğümüzün kentleri tırnak ucuna sığmaya çalıştı
Kahroldu her ağlayan yaş…
Oysa ki kilometreleri aşıp gelirdik
Gel zaman git zamanlarda
Ve biz hikaye olmaya değiş gerçek olmaya giderken,
Umutsuzluğun kırbacından kaçan iki kandık…
Biz… Aşk adına…
Kardeştik…


Kardeşim…
Pespaye diye kaldık akılsızlığın ardına
Uçurumlar bize imkansız kıldırdılar, zoraki
Oysa mütaalamız bütün, avcumuz aşka açık
Birbirimize kol kanat gerip yaşardık…
Şimdi bizi ayıran nedir ki kardeşim?...
Söylenecek iki kelamımız kötülükle doldu?...
Bizi iki laf mı kıracaktı
Kalbimizin belini
Her dem dostluk yaprağımız
Sararmaya mahkum mu kardeşim?...

Kardeşim…
Yazıkların en yüz karası kaldık şimşek aklında
Umrumuzda olmamalıydı, öğrenemedik lafların kalkanlığını…
Ama bizi anan bir Mevlana sesi
Duadan titrerdi eller, tırnaklar yenmiş…
Biz Yaradan izniyle kardeş bilindik…
Teni tene değil de
Kalpleri karşı karşıya eyledi…
Biz söz… Güneşe göç bıraktı bizi…
Güneş gibi hür, ışık olmaya
Ve aynı kalmaya
Ana karnından çıkarcasına…

Gel…
Ne olursan ol, yine gel…
Bir duaya muhtaç, bir aşka kör kalırsın
Elleri kırık, kirpikleri ak, saçlardan geri baş kalırcasına
Seni öpen tek seccadenin yumuşak dudağı olur
Ne Dünya kalır geriye, ne de memleket adamlarının tavernaları…
Bizi biz yapan bir Mevlana huzru, bir aşk kalırcasına,
Gel…
Ne olursan ol yine gel…