Hep derler ya,
Şiir dediğin yokluğa yazılır diye
Yokluğuna yazıyorum, sana yazıyorum.

Aslında,
Ben, seni hep sevdim de
Yazmasını bilemedim
Yine derler ki
Bir gülü,
Kokusunu duyabildiğin kadar seversin
Ben senin kokunu duymadan da,
Sevip özlüyorum...

Sana ve bana
Üzüldüğüm kadar ağlayamadım hiç
Sana süslü laflar edip
Şiir gibi konuşabilirim
Ama ağlayamam sevgili.

Aşkımızın en neşeli kahkahasında bile,
Hep bir keder gizliydi...
Gülüşmelerimiz, sözlerimiz, mutluluğumuz
Hepsi uçtu
Bir sana yazdıklarım kaldı.

Seni çok özledim
Sevdamın başrol oyuncusu!

Seni özledikçe,
Bir his beliriyor içimde
Uçurumdan yuvarlanırcasına,
Ağır çekimde izliyorum özlemini

Bazen ise,
Hayatımın anlamını çözmeye çalışırken
Uyuyakalıyorum...

Sensiz hayat o kadar yoruyor
Ve kandırıyor ki beni,
Sonra en kandırıldığım yerden
Küsüyorum hayata!

Bazen de,
Sustuğum yerden vuruluyorum
Tutunamadığım sevdama sığınıp
Ölüm gibi susmak geliyor içimden.

Hayatı rafa kaldırarak,
Vazgeçiyorum senden...

elif pekyılmaz-eliff