Seb-i Yelda’dır sanki ki geçmiyor zaman
Esfel-i Safiline düşsün şer harlasın iman





"Zem" artık çekilmiyor bunca yük
"Mim" titredi birden irkilerek
"Ummu’l kuradan" çıkan çocuklar mı bunlar
Dönükte dönmeliği meslekte tutanlar mı?
"Dal" oldum eli kolu bağlı oturmaktan
Ahmet gibi secdedir niyazım

O sır girdabın da doğdu aşk
Ya özüne çek boğ beni
Ya da zirvelere taşı yücelterek
Nefsin aşkın da tuzak var
Kalbin aşkı ancak ana yeter
O sırrının aşkına çekerek apar beni
Sinemden tutup da hak yoluna ser beni

Koru benim zihnimi ve yüreğimi
Celale büründürerek
An o “Bir” in yüce adını daima
Çek elimi ayağımı
Gözümden çıkartarak şu âlemi
Nurunu sal üstüme sürüklesin
Ahrete iman ettirerek

Nefsim ağlar her şeye
Kalbim ağlar gönlünün güzeline
Ruhum yanarak ağlar tüm içtenliğiyle
Sırrın o akıl almaz hükmüne
Başımı “mim”
İki elimi “Ha”
Ayaklarımı “dal” eyle de
Kaldırma sakın bırak kalsın secdede


Muhakkak ki her hayatın bir mahşeri var
O gölgesinin karanlığı hepimizi de boğar


Aşk mekânı o kalpler nerede buhar oldu
Zehir zakkum etti tüm hayatımızı
Ne vefa kaldı ne sadakat
Bir pula sattılar ruhlarını
Mademki usta bir manevrayla ki
İblisi geçip de gitti tüm güruhlar
Daha önde sollanacak ne kaldı ki…





(26.12.2013) AZAP…