Ahlarım keşkelerimden çok olsaydı keşke.
Bos hayatımı doldurabilecek bir insan olabilseydin keşke.
Ahlarım senle dolmaya başlasada,
Sana olan ahlarım bende suret buluyor.
Kendime yakarışlarım oluyor.

Özlem bitiriyor beni.
Zulüm geliyor,sen gittin ya, dayanmak,
Lal olan düşüncelerim şaha kalkıyor, sendeliyor, düşüyor...
En zayıf yerinden vuruyorsun yüreğimin,
Manşetlerle duyuruyorsun yendiğini.
Sahibi olduğun kalp otağımdan.
Beni dize getirebildiğini.
Ben ise senin düşmemen için uğraşırken.

Ya az değer vereceksin kalbinin sahibine;
Ya da çok yaralanmaya,
Keşkelerle yıkanmaya alışacaksın.

Ya ahını alacaklar, ya da bir ah bile diyemeyeceksin hayatta.
Bir gülüş verip hayatın boyunca sahipsiz ağlayacaksın.
Sensizliğe değil sitemim,
Sitemim, bendeki sana.
Giderken onu da alsaydın ya!
Yalnızlığın laftan anlıyor da
Bendeki sen çok yaramaz,
Bir türlü laf anlamıyor.

Ya sevmeyi bileceksin bu hayatta,
Ya da sevgi cümlecikleriyle dolu aşk latifelerine kanmayacaksın.

Ben yazmaktan bıktım ama kalbim susmayınca,
Kalemim ağlıyor bembeyaz bir hayat daha kirleniyor.

Ya da sevmesini bileni seveceksin.
Sevmesini bilmeyeni seversen meşhur olursun,
Ama zindanda gibi bir hayat sürersin.

O olmayınca meşhur olmak neye yarar.
O olsun ben kuru ekmeğe talibim...

Eğer bir gün zamansız ölümümle karşılaşırsan,
Sakın çekinme söylemekten beni deliler gibi sevdiğini...
Değerim kıyametimden sonra bilinecek nasıl olsa.

Değerim, hayatında etki bıraktıktan sonra bilinecek.
Ve,

"EN ÇOK SEN ÜZÜLECEKSİN"...