Islaktı ömrümün örtündüğü yalnızlık
Gözü yaşlı bir çocuk
Yere atılmış bir paspas
Tokmağı kırık bir kapı
Ya da rüzgar alan bir konak misali
Kapı ardından adım atamayan
Uzak,
Çok uzakta unutuldu mutluluğun tadı
Sis olmuş hayalin sokağın köşe başında
Giden de görünmez gelen de dumanından vedaların
Sen yalnızlığı öyle güzel kucaklamışsın
Yakışmış yakana takındığın başıboş eda..


Ve rüzgarların burnumda bıraktığı kokun
Şimdi daha çok sızlatıyor tenimi
Tuz basmak nafile üstü kapalı yaralarıma
Deri altında acım, kör kütük bir sancı
Yokluyorum uykumda gözlerinin içini
Var mı ihtimal dönmene demlenen sabahlarda
Bu yalnız kalışlarımın bilmem kaçıncı akşamı
Her oda karanlık güneşlere küskün
Çiçeklerin yatalak, toprağına teslim
Ki ben şimdilerde kendime bakamıyorum
Gidişinden bu yana nefeslerim öksüz
Heveslerim kırık,
Umutlarım güçsüz..





Gelsen..
Birlikte saysak yine
Ömrümüzün her gün
Tükenen dünlerini..