Yokluğunla tükenen ömrümün son demleri sevgilim.
Sensizliğe dayanamaz artık bu yürek
Kaldıramaz yokluğunun getirdiği acıları
Ardındaki kalp kırıklığını ve de
Bir türlü saramadığım yaralarımı.

Oysa bu kez seni unutmuştum
Ya da öyle sanmıştım daha öncekiler gibi.
Bu şekilde unuturum derken daha da çok
hatırlar oldum ve unutmak isterken
daha çok sevdiğimi farkettim.

Nasıl bir ARAFtır bu Allahım,
Nasıl vazgeçmemi beklersin benden
Unutmamı, çekip gitmeyi
Nasıl kaldırır bunu kalbim.

Hayır olamaz, olmayacak...
Nefes aldığım sürece seninim sevgilim.
Sen bu satırları hiç görmeyeceksin
Ama ben hep yazacağım
çünkü seni sevmekten hiç vazgeçmeyeceğim.

Ki hergün biraz daha yitirdiğim duygularım
Ve çaresizce de olsa direndiğim AŞK’ım
Ne uğruna verdiğim kayıplarım
Belirsiz ve acı kaplı nedenlerle dolu bir SEN.

Ve sen, yine sen!
Yalvarırım sevgilim duy bu boğulurcasına içine gömüldüğüm sessizliği.
içindeki AŞKI duy! hisset! dön!
Ve ben sensizliği çok ağır ödüyorum.