“Al git aklımı demedim sana
Niye kalbini bıraktın bana?

Karanlığı, aydınlığı şaşırdım senin yüzünden
Dünyayı seyrediyorum gözünden
Beni benden aldın sen
Şimdi ne yapacağım ben

Çerçevelere sığdırmak istedim hayalini
Resim yerine koyacaktım hayallerimi
Üç gündür yemedim içmedim senin yüzünden
Anlayamadım yolun yokuşundan düzünden

Gelgitlerim var met cezir gibi
Kalbime vuruyor düşüncelerimin dibi
Bir sızı yakıyor beni
Salıyorum rüzgâra ıslıklarla seni”

Diye şiirler yazmayı çoktan bıraktım
Kendimi insana, insanlığa adadım
Yaptıklarımı, yapacaklarımı sorguladım
Bir ben kaldı, benden içeri
Yaşadığım geleceğin düşleri

Gelecek, bir tutam yaşam, bir tutam ölüm
Azgınlaşıp sarsa da etrafımı zulüm
Üç güne sığdırırım ideallerimi
Hayata bırakırım doğumumu, yaşamımı, ölümümü
Arşı alaya çıkarmam sitemlerimi, beklentilerimi
Yeryüzünde yaşarım ben her şeyimi

Düşün bittiği yerde hayat başlar derler
Hayatın bittiği yerde başlayan düşler
Dağıtır etrafına gülücükler
Kulaklarda anlamlı, anlamsız sözcükler

Akıl, kulak, göz, kalp bütünlüğünde işitmezsem
Beni sağa sola götürürler

17.12.2013 – İzmir