Şimdilerde hüznüm oluyorsun.. Gülemiyorum..
Bazen, unutup güldügümde bir düğüm oturur boğazıma..
Yarıda kalır gülüşüm..Susarım öylece..

Sonra gözyaşlarım akmaya başlar bir yagmur misali..Mutluluğum değil, hüznümsün artık..

İlk baslarda nefretim dedim ama yapamadım, nefret edemedim...Dedim ya hüznümsün..Unutamadigimsin...
Bir rüyanın ortasında kâbusumsun...

Şiirlerime konu oldun..İster istemez kalemim seni yazar oldu..
Yazıp yazıp sildim.. Kelimeler boğazıma düğümlendi..

Direndim , sus dedim gönlüme ,akma dedim gözyaşıma..
Sus gönlüm sus lütfen...Sus ki duymasin yüreğinden çıkan çığlıkları..

Hüznümsün şimdilerde.. Bazen bir kitabın ortasında,bazen bir filmin en can alıcı sahnesinde sülietin karşıma dikiliyor..Kapatıyorum gözlerimi öyle olunca..
Sanki kapatınca gözlerimi,tıkayınca kulağımı yüreğim susacak,yanmayacak...

Şimdilerde unutmak için kendimle savaşlar verdiğimsin..
Bazen yenik ,bazen yorgun biten savaşlarımsın..

Dedim ya hüznümsün..Ne zaman biter bilemem ama ne zaman sessizlik olsa,yalniz kalsam...

Öyle iste....

Söyletme beni..
Hadi sus yüreğim sus...
O senin hüznün....