İnsanların yüzünü göremiyorum anne.
Yalansız bir göze dalmak,
Sevgiyle dolup taşmak istiyor kalbim.
İçinde kaybettiğim umutlarımı,
Yarınlara taşımak,
Ve yine onunla,
Sonsuzluğa yürümek istiyorum.

Üşüdüğüm gecelerde,
Yıldızı olmayan gökyüzüne çıkıp,
Bir mumda ben yakmak istiyorum anne.

Korkuyorum kimi zaman,
Biliyorum kızıyorsun,
Bende sevmiyorum bu ürkek halimi.
Bende yüzüm hep gülsün istiyorum.
Kuşları, böcekleri, yazı ve güneşi,
Bende sevmek,
Hayata pembe gözlüklerle,
Bende bakmak istiyorum anne.

Hani derdin ya hep erkekler ağlamaz diye,
Meğer en çok erkekler ağlarmış.
Derdin ve kederin paylaşıldığı masada,
İkiye bölünse de acılar,
Meğer en çok yükü erkek çekermiş anne.

Susmak bazen en güzeli,
Konuşmaksa ayrı bir sanat.
Ağlamak duyguların kıyıya vurmuş hali,
Gülmekse görünen yüzü.
Ben neden konuşamıyorum?
Benim dilim neden hep mürekkep oldu?
Yoksa ben doğuştan dilsiz miyim anne?

Biliyor musun anne;
Her yağmurdan sonra sen gelirsin aklıma.
Hayatın her cilvesini,
Her anne oğul sevgisini,
En güzel o minik damlalar anlatıyor.
Sen yağmur, ben toprak,
Öyle bir yağ ki anne,
Kokun benden hiç çıkmasın…
HAKAN BAŞ