Küçük bir mumun
Karanlığa meydan okuyan ışığında
Sessizliğin kol gezdiği
Terk edilmiş bir şehirden yazıyorum sana

Kahreden yalnızlığımın
Sonu gelmeyen sabahını
Odamdaki mürekkep kokusunun
Ruhuma işlediği bir geceden yazıyorum

Ve yine dert ortağım olan şu küçük kaleme
Hüzün dolu duygularımı yüklüyorum
Sensiz gecenin pas tutmuş mısralarına

Şimdi kim bilir hangi kollarda
Hangi sahte aşkın çıkmazındasın
Bilmiyorum

Belki büyük bir şehirde
Aşk kelimesinin manasız
Sevdaların üç günlük olduğu
Göz boyayan sahte gülüşlerin içinde
Kaybeden kadın rolü seçmişsindir kendine
Umudunu yitirmiş ağlamaya mecali kalmayan gözlerle

Ya da benim gibi küçük bir şehrin
Kar ortasında kalmış en çorak yerinde
Soğuğa ve yalnızlığa meydan okuyan
Kardelen misali açmışsındır yaban ellerde
Kim bilir…

Senden sonra sana yazdığım şiirlerden
Haberin yoktur belki de
Odamın duvarında resimlerimiz
Bizim sokağın başındaki ağaçta ise
İsimlerimiz hala duruyor
Sanki dün kazınmışçasına
Ve hiç ayrılmamışız gibi
Anlatıyor aşkımızı gelene geçene
Tıpkı kalbim gibi
Onlarda kabullenemiyor bu duruma

Bense duygularıma söz geçiremiyor
Her elime aldığım kalemde seni yazıyor
Ve seni çiziyordum
Bir an olsun yer vermiyordum
Akıp giden zamana sensizliği

Koynumda sakladığım o siyah beyaz resmin
İçimi ısıtan saman alevi gibi yanıyor orada
Sen yoktun sıcaklığın bağrımdaydı
Sen yoktun ama kokun yanı başımdaydı
HAKAN BAŞ