7
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
2423
Okunma

Gündüz vaktiydi ama
Karanlık çökmüştü her yana,
Gökyüzü adeta binmişti
Yeryüzünün üstüne;
Kara bulutlar kovalıyordu birbirlerini,
Yağmur, fırtına, boran,
Tüm silahları üzerimizdeydi sanki,
Yine içimdeydi o sönmeyen yangın,
Kavuruyordu tüm benliğimi,
İşte dedim belki de benim çarem;
Açtım bağrımı onlara,
Göğüs kafesimi yırtarcasına,
İndirsinler ellerinde ne varsa üstüme,
Söndürsünler içimdeki volkanı;
Bekledim gözlerim kapalı kıpırdamadan,
Taa ki her şey durulana dek,
Açılan gökyüzü ve sessizlik;
Ama kâr etmedi, onlar da kifayetsiz,
Bilemedim nasıl söndürürüm
İçimdeki yangını,
Nasıl sustururum isyanımı,
Bilemedim nasıl, nasıl…
Selami ŞAKACI
04.12.2013
Şiirime ses ve yorumu ile can veren Yalnızlık Abidesi’ne çok teşekkür ederim...
5.0
100% (8)