Hani, mümkün olsa da, tünel açsam zamana
Bindörtyüzküsur yılı uç ucuna eklesem
Katedip asırları aşkınla yanââ yana
Akşam kapına varıp heyecanla beklesem.

Rabbine niyâz eden güzel sesini alsam
"Bu bir rûyâmı" deyip türlü hayâle dalsam
Yol yorgunu ayaklar, çökse, uyuyakalsam
Sevincimden rüyâmda ismini sayıklasam.

Açtığında kapını, sesin ile uyansam
Gördüğümde yüzünü, güneşi doğdu sansam
Selâm ile, hürmetle, nurlu adını ansam
Yüzüme süre süre ellerini koklasam.

Gözüm yaşlı dinlesem, Bilâl’in gür sesini
Çeksem, şifa diyerek, içime nefesini
Gömsem süflî kederi, şu gönlümün ye’sini
Her ânı "anı" diye, hayalimde saklasam.

"Ümmetimden" diyerek, tanıtsan sahâbeye
Varsak huşû içinde, hep birlikte Kâbe’ye
Vecd ile kulak versem, duaya, hitâbeye
Yaptığım günahları sevaptan ayıklasam.

Zaman tüneli bozuk, dönüş imkânsız olsa
Ümmetin bu garibi, sana evlatlık kalsa
Görürken hizmetini, ömrüm nihayet bulsa
Ecelin nefesini yanında soluklasam...

Mecit AKTÜRK